PSV-icoon Luc Nilis én zoon andermaal openhartig over verslaving

PSV-icoon Luc Nilis kende een schitterende voetbalcarriere, waar een abrupt einde aan kwam. Met name na zijn carriere kwamen er een aantal vervelende zaken op het pad van de in Eindhoven nog altijd mateloos populaire Belg. Ook zijn zoon kende de nodige problemen.

Beiden blijken nog altijd openhartig te zijn over de problemen uit het verleden. Wel kan er geconcludeerd worden dat Nilis samen met zijn zoon Arne een gokverslaving heeft overwonnen. In gesprek met Belgische medium Het Laatste Nieuws doet het tweetal hun verhaal. Bijna gelijktijdig hadden vader en zoon een gokprobleem, maar de oorzaak was verschillend.

"Bij mij was het vooral een opeenstapeling van dingen", begint Arne. "Mijn voetbalcarrière verliep door blessures niet zoals gehoopt, mijn ouders gingen scheiden, mama kreeg borstkanker en mijn vriendin ging vreemd met mijn beste vriend. Emotioneel kon ik daar op een bepaald moment niet meer mee omgaan en het gokken werd steeds meer een vlucht uit een realiteit die heel somber aanvoelde. Dan zit je daar, de zoon van Luc Nilis - ooit een toptalent bij Genk en PSV, maar zonder carrière, zonder diploma en zonder richting. Op een bepaald moment barst de bom, en zoek je een manier om even te ontsnappen aan dat gevoel."

Luc Nilis kan niet om dat beslissende moment uit zijn glansrijke carrière heen en geeft aan dat het gokken bij hem geëscaleerd is toen hij moest stoppen door een botbreuk in zijn been. Die zware blessure liep de Belg op bij Aston Villa. De club die hij verliet voor PSV.

"Het zogenaamde zwarte gat was in mijn geval héél zwart. Ik was vijftien jaar lang gewend aan de adrenaline van het profvoetbal. Van de ene dag op de andere viel dat allemaal weg. Ik ben blijven zoeken naar die kick en dácht die te hebben gevonden in het gokken. Als speler kaartte ik al graag en bezocht ik sporadisch een casino. Na mijn loopbaan is het gek genoeg volledig uit de hand gelopen. Vroeger snookerde ik en plots zat ik te pokeren in donkere zaaltjes achterin diezelfde cafés."

Luc en Arne werden uiteindelijk in dezelfde kliniek behandeld voor de gokproblemen. "Mijn moeder zocht, achter mijn rug om, al langer naar een oplossing", aldus Arne. "Op een gegeven moment werden de gedachten in mijn hoofd zo donker dat ik me wel móést laten helpen. Mama heeft toen een organisatie gevonden die me heeft doorverwezen naar een afkickkliniek in Kaapstad. Ik heb toen gezegd: zet me binnen drie dagen op het vliegtuig, zodat ik niet meer van gedachten kan veranderen."

Enkele jaren later kwam vader Luc in dezelfde kliniek in Zuid-Afrika terecht. "Via Arne. Hij herkende zichzelf in mij en heeft op een gegeven moment gezegd: papa, het is geen vijf voor twaalf, twaalf is al gepasseerd. Twee dagen daarvoor had ik nog een reis van drie weken naar Australië geboekt, om een vriend te bezoeken. Arne heeft gezegd: Jij gaat niet naar Australië, dat gaat de problemen alleen maar erger maken. Hij heeft een plek voor me geregeld in Zuid-Afrika."

Wat het tweetal doet om clean te blijven en niet meer te vervallen in oude patronen? Ook daar zijn beiden open en transparant over. "Ik probeer mezelf zo ver mogelijk weg te houden van voorspellingen. Als er op een babyborrel wordt gegokt over het geslacht van het kindje, doe ik daar niet aan mee. Als journalisten mij vragen wat ik verwacht van de Champions League-finale doe ik daar ook geen voorspellingen over", aldus Luc, die inmiddels zes jaar clean is. Arne is tien jaar van zijn gokverslaving af en onthult dat zijn moeder nog altijd zicht heeft op zijn rekening. "Voor het geval het ooit opnieuw zou mislopen. Het is enerzijds dingen doen, of niet doen in ons geval, maar anderzijds ook leren omgaan met zaken. Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Er gebeuren altijd dingen die je emotioneel uitdagen", besluiten de mannen Nilis.