VI's journalist Frank Heinen is bedreven in het belichten van unieke sportprestaties. Vorige week vond er in Liverpool in meerdere opzichten een unieke prestatie plaats.
PSV won ruim van Liverpool en dat resultaat ging de wereld over. Achteraf bezien is bijvoorbeeld Willem van Hanegem in feite erg complimenteus over de prestatie van de ploeg van Peter Bosz en ook over het werk van de coach zelf want volgens Van Hanegem is het niet zo'n groot wonder dat PSV won in Liverpool.
Belicht die zienswijze eens vanuit een positief perspectief en je kan in feite niet anders concluderen dat Van Hanegem de club PSV als geheel een compliment maakt. Van Hanegem haastte zich erbij te zeggen dat Bosz over een zeer goede selectie beschikt. Kortom, een positieve inslag van De Kromme, die evenzo vaak ook het negatieve aspect kan uitlichten.
Terug naar Frank Heinen, die een bijzondere prestatie prima op waarde kan schatten maar in tegenstelling tot 'good old' Nico Dijkshoorn daar geen kwetsende metaforen voor nodig heeft. Kwetsend in de zin dat de zo nu en dan schandalig communicerende (schrijvende) Dijkshoorn uiterlijke kenmerken van wie dan ook aanhaalt om zijn standpunt te verduidelijken of zijn mening kracht bij te zetten.
Frank Heinen draait het gewoon om en heeft geen grievende teksten nodig om op een prettige of humoristische manier zijn standpunt te verduidelijken of zijn mening kracht bij te zetten.
‘Anfield Road. Net als je het bijna opgeeft met het voetbal als plek waar verrassing vrij spel heeft, gebeurt er iets.
Uitslag: 1-4.
Misschien heeft u erover gehoord.
Ik keek. Wat ik vooraf verwachtte, valt onmogelijk nog te reconstrueren. Ik kan alleen nog enigszins terughalen wat ik zag, en welke verwarring zich van me meester maakte.
In alles wat ik zag, zat het.
In dat been van Gasiorowski, dat heel even twee keer zo lang werd om een zeker doelpunt van Liverpool te voorkomen. In het indribbelen van Schouten, keer op keer op keer. In de pirouettes van Dest, in het met de seconde groeiende zelfvertrouwen van Mauro Júnior, de jongen die al jaren een man is maar die in gezicht, gestalte en naam gedoemd is om eeuwig jong te blijven. Het zat in Peter Bosz, de man die zijn ploeg de ene goal na de andere zag maken, de loopbaan van Arne Slot eigenhandig in de fik zag steken en die desondanks tot ver in de blessuretijd bleef ogen als iemand die op het strand van een afstandje toekijkt hoe een aangespoelde walvis tot ontploffing wordt gebracht.
En het zat in de ogen van Couhaib Driouech. In Eredivisie-invalbeurten geeft hij soms de indruk met tegenzin te voetballen, maar doet in de zwaarste wedstrijden tegen de moeilijkste tegenstanders de wonderlijkste dingen. Hij stiftte ooit Arsenal naar de gallemiezen en schoot een paar weken geleden Napoli aan flarden. Hij weet dus wat het is. En toch: toen hij vorige week na zijn twee goals op Anfield over het veld draafde, wat verdwaald en de camera op hem inzoomde, als Man of the Match, zat het in zijn blik: ongeloof, verbijstering. Dat zoiets kan. Sterker: dat hij zoiets kan. Daarom kijk ik voetbal, daarom voetbal ik zelf nog altijd. In de hoop op dingen waarvan ik niet kan geloven dat ik ze zie, of sterker: ze zelf doe', aldus Frank Heinen, in een leuk stuk op VI Pro, dat meteen laat zien dat het helemaal niet zo moeilijk is om Nico Dijkshoorn eenvoudig te overtreffen. Aldus hulde, voor Frank..Frank Heinen.