Nico Dijkshoorn, creatief columnist, zette deze week zijn zinnen op Luuk de Jong en de doelpuntloze periode van de aanvoerder van PSV. Dijkshoorn schrijft een leuke column en blijkt ook op een leuke manier te kunnen ‘schofferen’. Immers, een spits die lang niet scoort heeft van alles aan zijn hoofd en een bevrijdend doelpunt doet nu eenmaal wonderen.
Dijkshoorn schrijft over de blijdschap van de PSV spelers die naar de Jong lopen om hem te feliciteren met zijn bevrijdende doelpunt. ‘Ik zag het aan zijn gezicht: hij had liever dat zijn medespelers iets minder enthousiast juichten. Het was een vernedering. Ze juichten voor hem en ze waren blij voor hem omdat hij had gedaan wat hij vorig jaar aan de lopende band deed: scoren. De blije gezichten afgelopen zaterdag en de goed-bedoelde aaien over Luuks bol waren dodelijk.
Ik heb de beelden nog eens teruggekeken en je ziet het aan Luuks gezicht. Hij schaamt zich voor zoveel blijdschap. Zo ver is het al gekomen, dat mensen blij zijn als hij scoort tijdens een thuiswedstrijd. Zijn doelpunt werd gevierd als een definitieve bevrijding. Erger kun je een spits niet beledigen. Je doet het pas echt goed als spelers niet eens meer de moeite nemen naar je toe te hollen. Luuk de Jong voelde afgelopen zaterdag hoe het is als je verdediger bent en per ongeluk met je achterhoofd een bal in het doel loopt. Ze zijn blij voor je. Vreselijk.
Tegelijkertijd maakt Dijkshoorn nog de vergelijking met het idiote gedrag van de al even rare als vervelende Feyenoord spits Michiel Kramer. De beperkte spits uit, mist hij al speelt, constant frustraties en de Utrecht aanhang moest er ook aan geloven toen Kramer de bevrijdende 3-3 binnen kopte. Dijkshoorn: Twee spitsen, twee werelden. Luuk de Jong heeft onbeperkt krediet en schaamde zich voor het enthousiasme na zijn doelpunt. Michiel Kramer speelt nooit, scoorde en maakte heel goed duidelijk dat hij niet wenste te worden gefeliciteerd. Ik begrijp ze allebei’.
