'Wie is Ronald Waterreus?'

De carriere van Mo Ihattaren begint weer gestalte te krijgen en dat is eigenlijk gewoon erg goed nieuws te noemen. De topvoetballer van weleer lijkt langzaam aan stapjes terug op weg naar de top te zetten.

Ihattaren lijkt ook weer op gewicht te zijn, hoewel dat ook een minimale vereiste te noemen is. In Limburg, onder hoofdtrainer Danny Buijs, wenst Ihattaren na lastige jaren de weg omhoog weer in te willen zetten. Of dat gaat lukken is een gerechtvaardigde vraag te noemen maar de aanvallende middenvelder doet er in ieder geval alles aan.

In Sittard en omgeving is men blij men Ihattaren, hoewel er links en rechts ook nog altijd kritische geluiden te horen zijn. Zo ook een week of twee geleden. Niemand minder dan Ronald Waterreus uitte stevige kritiek op de voormalig PSV'er. Waterreus, ook columnist voor Dagblad de Limburger haalde hard uit naar Ihattaren. De voormalig PSV-doelman hekelde de 'eeuwige slachtofferrol' van Ihattaren.

Ihattaren reageerde gevat; 'Waterreus. Wie is dat?', zegt de Utrechter in een interview met VI. 'Ik las wel ergens dat hij iets over me had gezegd, maar ik weet niet wie hij is. Een analist?' Na een korte uitleg, met een lach: 'Een keeper, oké. Hij mag ook een mening hebben. Ik ben het alleen niet met hem eens.'

Ihattaren wil naar eigen zeggen wegblijven van de slachtofferrol, maar geeft toe dat zijn uitspraken soms een averechts effect hebben. Zoals in het ESPN-interview over zijn interlandambities.

'Klopt. Met een camera erbij is het toch al moeilijker, vind ik. Dan worden vragen ook weer anders gesteld. Dan denk je: laat me hier maar snel vanaf zijn, kan ik gaan douchen. En dan snap ik dat mensen die dat zien, een verkeerd beeld van mij krijgen. Dat accepteer ik ook. De één vindt me een pannenkoek, de ander wil het liefst elke dag met me lunchen of gamen.'

'Ze mogen me arrogant vinden. Zolang de mensen die het dichtst bij me staan, maar weten hoe ik in elkaar zit. Ik weet van mezelf dat ik een heel fijne jongen ben. Mijn hart is goed. Maar mijn uitspraken zijn soms niet verstandig. Ik ga niet praten van: enerzijds dit, anderzijds dat. Ik draai er niet graag omheen. Soms werkt dat tegen me. Maar de moraal van dit verhaal is dat ik niemand de schuld wil geven voor wat er de laatste jaren is misgegaan, alleen mezelf. Ik ben dankbaar dat ik die tijd achter de rug heb', aldus een nuchtere en zichzelf prima uitdrukkende Mo Ihattaren, die zich stukken minder aan lijkt te trekken van geluiden van de buitenwacht.