Home Columns Denzel Dumfries: voorbeeldprof én pispaal, op naar de finale!

Denzel Dumfries: voorbeeldprof én pispaal, op naar de finale!

599
0

Denzel Dumfries: voorbeeldprof én pispaal.

Nog geen week terug kraakte Nederland massaal de  – en ik citeer –  ‘dementerend ogende’ Frank de Boer. De opwarmertjes tegen Schotland en Georgië waren op z’n zachtst gezegd teleurstellend en er werd zelfs luchtsteun ingezet om de bondscoach op andere gedachten te brengen. 4-3-3 spelen, en snel ook!  Dat had ‘ons’ immers al zeer veel succes opgeleverd en bovendien nemen buitenspelers een belangrijke plaats in in het nog altijd leidende Evangelie volgens Johan Cruijff. Dat het voetbal evolueert en dat de WK’s van 2010 en 2014 hebben bewezen dat realisme wel degelijk loont, is zand in de motor van de opportunismemachine en blijkt dús van minder relevantie. Gelukkig waren het spel en het resultaat tijdens de ouverture positief en kunnen we plots de finale al ruiken. Het systeem is dood, lang leve het systeem!

Schrijver dezes kan niet anders dan onderstrepen dat Oekraïne bepaald geen gigant is en dat het toernooi pas echt begint na de poule-niemendalletjes. Maar toch: de uiteindelijke overwinning was heroïsch te noemen en Nederland oogde fris en strijdbaar. Wie andere favorieten bovendien zag pruttelen, kan bijna niet anders dan concluderen dat dit elan ons een mooie maand kan bezorgen. Wat misschien nog wel het meest beklijft, was de heldenrol die Denzel Dumfries vertolkte. Natuurlijk waren de loftuitingen nog hoger dan de hemel en gaat het te ver Denzel als Messias neer te zetten en hem naar pakweg Real Madrid te schrijven. Feit is wel dat de sla etende en water drinkende Rotterdammer een plek verdient in de Nederlandse Sportencyclopedie. Een foto van de frons van Denzel bij het woord ‘mentaliteit’, 325 pagina’s voor je bij de ‘t’ van ‘talent’ met een foto van Frenkie belandt. Elke week een wedstrijd in de wedstrijd spelen moet nogal wat vergen van een topsporter. Want waar Dumfries ook speelde, overal werd hem aangeraden een opleiding te gaan doen en een carriere buiten de krijtlijnen te zoeken. Stoicijns en schouderophalend bouwde en bouwt de rechtsback ondertussen verder aan wat hij zelf voor ogen had en letterlijk op muren schreef: de top bereiken. En dat is knap. Misschien zelfs wel meer maar zeker niet minder. Maar in de ogen van velen toch niet genoeg…

Wat is dat toch in Nederland? Waarom klampen we ons altijd zo vast aan esthetiek als het om voetbal gaat? We zwelgen welhaast in zelfmedelijden als we terugdenken aan de gouden generaties die onze ogen verwenden en ‘eigenlijk hadden moeten winnen’, maar qua netto zilverwerk niet de boeken in zullen gaan. Sinds jaar en dag kijken we hét doelpunt van Dennis Bergkamp tegen Argentinië terug en kunnen we het commentaar van de hysterische en uit zichzelf tredende Jack van Gelder wel dromen. Wat mensen echter lijken te vergeten, is dat Nederland ook op dat toernooi wel complimenten maar geen cup oogstte. We verzuipen liever met een mooie borstcrawl dan dat we ons op karakter – zoals Denzel, Wout en Marten-  door een baggersloot werken. Alsof een lelijk doelpunt niet telt. Alsof je om de tegenstander héén moet en niet dóór de tegenstander heen mag. Gehoord in De Arena afgelopen zondag: Dumfries doet zijn best, maar is niet Nederlands Elftal-waardig. Alsof remiseren tegen Oekraïne dat wel zou zijn geweest.

Afgelopen zondag deed voetbalkenner Leonne Stentler een duit in het zakje door te stellen dat zij door de terugkeer van De Ligt, de jonge en zeer talentvolle Timber op de plek van Dumfries zou posteren. Zij en andere critici wezen op het tactische plan van Shevchenko: zijn ploeg liet Dumfries intentioneel vrij staan omdat hij naar verluidt niet zo goed kan voetballen. Er was dus geen druk en dus kon onze rechtsback zijn gang gaan. Daarom ook kon hij zo gemakkelijk en ongedekt de 3-2 binnenkoppen. Daarom ook deed de keeper niet zijn best de bal te stoppen. Want ja: Dumfries kan niet zo heel veel. Dat Timber bij de beste ploeg van Nederland een paar keer goed indribbelde en tijdens zijn wedstrijden in het Nederlands Elftal blijkbaar wel voortdurend onder druk stond, is voor Stentler en haar objectieve collega’s genoeg munitie om tot de conclusie te komen dat hij de nieuwe Rijkaard is en dus altijd moet spelen. De schuimkraag op het Oranje-bier is Oranje maar eronder bruisen nog altijd Amsterdamse bubbels , zou je bijna denken.

Welnu: Nederland staat wereldwijd bekend om haar kunst. Niet alleen op het doek maar ook op het veld. Wat goed om te weten en te delen dat we landgenoten van Van Persie, Van Basten en Gullit zijn. En natuurlijk word je soms overvallen door een orgastisch verlangen naar Cruijff als je Weghorst ziet ‘kauwen’ op een bal. Maar waar de nuance en de glooiingen in het werk van Vermeer adembenemd zijn, mogen het hoekige karakter en de ogenschijnlijke eenvoud van Mondriaan net zo goed het predicaat Kunst dragen. Laat Frenkie maar schilderen, dan houdt Denzel het canvas op z’n plek.

Op naar de finale!

Lucas Ursem


Vorig artikelAmbitieus PSV pakt door en nadert akkoord met Brighton, Davy Pröpper op weg naar Eindhoven
Volgend artikelMarco van Ginkel, een voorbeeld voor de PSV directie: ‘PSV is altijd goed voor me geweest’

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in