Dat Mario Götze in het verleden wereldkampioen voetbal is geweest valt niet meer te veranderen.
De spelmaker van PSV draagt dit etiket nu eenmaal voor de rest van zijn leven met zich mee. Meestal wordt er op een complimenteuze manier naar Mario Götze gewezen als het over zijn status als wereldkampioen gaat maar evenzo vaak ook niet nu het spel van de Duitse spelmaker en nummer tien flink tegenvalt. Wim Kieft is donderdagavond geschrokken van het spel van PSV en van de Duitse middenvelder. En dus wijst Kieft cynisch naar de status van Mario Götze.
Door de derde plaats in de groepsfase van de Europa League moet PSV na de winterstop door in de Conference League. Vooral Roger Schmidt en Mario Götze moeten het ontgelden bij Wim Kieft.
PSV nam in de eerste helft in San Sebastian het initiatief in handen, terwijl het aan een punt genoeg had om de volgende ronde van de Europa League te bereiken. Dat zinde Kieft niet en dus twijfelt hij aan de gekozen tactiek van Roger Schmidt. Opvallend, zo schrijft Kieft in zijn column. ‘De opdrachten van Schmidt weten we niet exact. PSV verkeerde in de uitgangspositie om rustig af te wachten, compact te spelen, geen ruimte weg te geven en toe te slaan in de omschakeling”, zo stelt Kieft in zijn column in De Telegraaf. ‘Dat zoiets niet gebeurt, mag je Schmidt verwijten.’
Dat PSV met 3-0 onderuit ging in Spanje, wil Kieft echter niet alleen op Schmidt afschuiven. ‘Olivier Boscagli gaf niet thuis en zijn ploeggenoten Götze, Erick Gutiérrez en het veelbejubelde duo Ritsu Doan en Bruma evenmin. Die twee doen het aardig in de Eredivisie, maar de Europa League is te hoog gegrepen. Zoals dat geldt voor heel PSV.’
Kieft haalt Götze als voorbeeld aan. ‘De wereldkampioen zie je nooit in wedstrijden waar het er echt om gaat. Als hij het voortouw moet nemen, verschuilt hij zich voornamelijk. Götze ging eenmaal diep en toen kwam zijn gebrek aan snelheid pijnlijk aan het licht tegen een helemaal niet zo snelle Spanjaard. Zet je de drive en kwaliteit van Ajax tegen Sporting Portugal af tegen PSV dan is dat een wereld van verschil. Te vergelijken met het contrast tussen Steven Berghuis en Götze.’
