Rotterdam West..Halverwege de eerste helft op Spangen zie ik dat het spel even wordt stil gelegd. Luciano Narsingh ligt op de grond, waarna hij snel weer gaat zitten. Ik betrap mezelf erop dat ik misschien wel ‘hoop’ dat een blessure verder meespelen niet meer mogelijk maakt. Uiteraard gun ik de beste jongen geen blessure maar ik gun mezelf wel een basisspeler die de club fatsoenlijk vertegenwoordigen kan.
Beste mede supporters, ik krijg de zenuwen van Luciano Narsingh! Het moet nu echt afgelopen zijn tussen PSV en Narsingh. Het zit er gewoon op en het is uitgewerkt. Deze beste en vriendelijke jongen zal geen enkele meerwaarde hebben in een team dat na twee landstitels nóg meer moet knokken dan voorheen.
De beste jongen heeft eerder dit jaar ook nog eens mijn week Madrid verpest. Ik kan u vertellen dat ik bij het moment dat Narsingh in de middencirkel de bal pakte om naar de stip aan de noord-west zijde van het Vicente Calderon te lopen, meteen op stond van mijn stoel aan de lange zijde. Hup, zo rechtdoor richting de uitgang. En ik liep ook stevig door naar beneden want ik wist: Nu Narsingh de strafschop gaat nemen zit de Europese campagne erop voor PSV en ik heb hier niets meer te zoeken. Wegwezen! Luttele seconden later was het pleit beslecht. De beste jongen hield z’n rug en schouders ver achterover gebogen en knalde onbesuisd en zonder enig plan als een kip zonder kop bovenkant lat. Uitgerekend hij? Nee, juist hij! Een winnaar moet een laatste strafschop nemen, geen juffertje waar geen enkele verdediger schrik van heeft.
Tel daarbij op alle hachelijke momenten voor de vijandelijke goal die eerder dit seizoen plaatsvonden maar geen doelpunt opleverde, en de frustratie is compleet. Maar het kan nog erger! De schaar beweging..
Dan naar München…Luciano krijgt een basisplaats toebedeeld in de tempel van München. De beste jongen raakt werkelijk geen bal en ik betrap mezelf erop dat ik naar Narsingh kijken in dat ontzettende lelijke groene energie direct shirt, nóg moeilijker vind. Luciano speelt namelijk altijd zo zuinig, zo beperkt. Dat groene spuuglelijke shirt doet me denken aan energie besparing. U weet wel, nog zuiniger omgaan met dit en met dat..Het toch ook in Duitsland best grote Pee Es Vau Eindhoven, ehemalige Europa meister in Stuttgart, beweegt zich in die prachtige tempel van Bayern over het veld als een goedkope, groene en zuinige milieu beweging. Als een afvaardiging van Femke Halsema’s voormalige GroenLinks.
Maar het aller aller ergste is die schaarbeweging van Narsingh. Een mooie schaar is weggelegd voor de oude Ronaldo, net opduikend voor de keeper, zoals hij een keer voor Internazionale de Uefa cup finale besliste. Of vooruit, Ronald de Boer had ook een mooie uitvoering. Strak, laag, snel, vloeiend en vooral echt.
Maar niet Luciano Narsingh. De beste jongen trekt zijn linker- of rechterbeen ontzettend ver omhoog, draait er wat mee naar buiten alsof hij aan de warming up bezig is. En zo ver dat een liesblessure eerder opdoemt dan een fatsoenlijke schaar. Een schaar lijkend op de bekende warming up oefening voor de liezen, dat is wat Narsingh dus tot uitvoer brengt. Maar niet in het stadion van een Europese topclub Luciano! Niet meer doen! Doe dat bij je volgende Turkse club in de voorbereiding tegen amateurs, geeft niks. Zij kunnen daar mee omgaan, wij niet! Niet doen in zo’n Allianz Arena met de laatste linie van de wereldkampioen voor je. Je zet PSV en de supporters voor schut en ja…jezelf ook. En denk om je liezen. Die schaarbeweging niet omhoog maken, niet tot je middel met je knie en hou die draai klein.
Ik schaamde me ten op zichte van al die Duitse voetballiefhebbers om me heen in de Allianz Arena. Dit zijn tenslotte wel voetballiefhebbers die naar spelers kijken die wereldkampioen zijn geworden. Technisch en tactisch perfect.
Dan komt Pee Es Vau Eindhoven aus Holland op bezoek en dan zien die duizenden Duitsers zo’n ongelofelijke schaarbeweging van ‘der Luciano Narsingh’ uitgevoerd worden. Notabene op het middenveld! Niet eens in een vloeiende aanval maar gewoon op het middenveld! ‘Ist er stamm spieler’, hoor ik mijn buurman zeggen, wiens wenkbrauwen van verbazing steeds omhoog schieten als Narsingh aan de bal komt. ‘Ist er auch noch national spieler’, vraagt hij. Ja ja, zei ik zacht. En dan maakt Narsingh z’n goal..helemaal aan de andere kant van het stadion en moeilijk zichtbaar. Een ongelofelijke goal. Terugkijken doe ik niet, daar speelden Narsingh en PSV te zuinig voor..
E. S. De week van PSV
